من باور دارم ... که دعوا و جر و بحث دو نفر با هم به معنی اینکه آنها همدیگر را دوست ندارند ، نیست . و دعوا نکردن دو نفر با هم نیز به معنی اینکه آنها همدیگر را دوست دارند نیست . من باور دارم ... که هر چقدر هم که دوستمان خوب و صمیمی باشد ، هر از گاهی بعث ناراحتی ما خواهد شد و ما باید بدین خاطر او را ببخشیم. من باور دارم ... که دوست واقعی به رشد خود ادامه خواهد داد حتی در دورترین فاصله ها ، عشق واقعی نیز همینطورست. من باور دارم ... که ما می توانیم در یک لحظه کاری کنیم که برای تمام عمر قلبمان را به درد آورد. من باور دارم ... که زمان زیادی طول می کشد تا من همان آدم بشوم که می خواهم . من باور دارم ... که همیشه باید کسانی را که صمیمانه دوستشان دارم ، با کلمات و عبارات زیبا و دوستانه ترک گویم ، زیرا ممکن است آخرین باری باشد که آنها را می بینم . من باور دارم ... که ما مسئول کارهایی هستیم که انجام می دهیم ، صرف نظر از این که چه احساسی داشته باشیم . من باور دارم ... که اگر من نگرش و طرز فکرم را کنترل نکنم ، نگرش و طرز فکرم مرا تحت کنترل خود در خواهد آورد . من باور دارم ... که قهرمان کسی است که کاری که باید انجام بگیرد در زمانی که باید انجام بگیرد انجام می دهد ، صرف نظر از پیامدهای آن . من باور دارم ... که گاهی کسانی که انتظار داریم در مواقع پریشانی و درماندگی به ما ضربه بزنند ، به کمک ما می آیند و ما را نحات می دهند . « پرسه زنی در بیتوته های خیال » من می نویسم ولی تا باور ، فاصله دارم . روزی مرد ثروتمندی ، پسر کوچکش را به ده برد ، تا به او نشان دهدمردمی که در آنجا زندگی می کنند ،چقدر فقیر هستند. آن دو ، یک شبانه روز در خانه ی محقر یک روستایی مهمان بودند . در راه بازگشت و در پایان سفر ، مرد از پسرش پرسید : نظرت در مورد مسافرتمان چه بود ؟ پسر پاسخ داد : عالی بود پدر ! پدر پرسید : آیا به زندگی آنها توجه کردی ؟ پسر پاسخ داد : بله پدر ! پدر پرسید : چه چیزی از این سفر یاد گرفتی ؟ پسر کمی فکر کرد بعد با آرامی گفت : فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آنها چهار تا دارند. ما در حیاطمان یک فواره داریم ولی آنها رودخانه ای دارند که انتها ندارد . ما در حیاطمان فانوس های تزیینی داریم و آنها ستارگان رادارند . حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آنها بی انتهاست ! با شنیدن حرفهای پسر ، زبان مرد بند آمده بود . با خود اندیشید : پسرم ! من می خواستم به تو نشان دهم مردم ده چقدر فقیر هستند ، اما تو به من نشان دادی که ما چقدر فقیر هستیم . به امید روزی که نگاهمان روشن ببیند ... پرسه زنی در بیتوته های خیال ... وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... مثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خورم . عمری ست ، لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره می کنم : باشد برای روز مبادا !! اما ... در صفحه های تقویم روزی به نام روز مبادا نیست آن روز هر چه باشد روزی شبیه دیروز ... روزی شبیه فردا ... روزی درست مثل همین روز های ماست اما کسی چه می داند ؟ شاید امروز نیز روز مبادا باشد! وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... هر روز بی تو روز مباداست ! حرف های دلتنگی « قیصر » واقعا همین طوره ، هر روز بی تو روز مباداست !! درسته این روزا حرف تازه ای ندارم اما وقتی حرف از سال جدید و این که عمو یادگاری ، قراره بیاد که خیلی ها آرزوشو دارن من هر چند که تازه نیستم ، اما می تونم آرزوی تازگی داشته باشم برا تک تک کسایی که مثل هیچ کس نبودنو الآن دیگه نیستن و کسایی که مثل هیچ کسی نیستنو هنوز هلهله ی حضورشون به گوش می رسه ، از ماه رد می شه به خدا می رسه .... اون وقتشه به خدا بگم ؛ الهی باشی همیشه مثل ، مثله هیچ کس ها « پرسه زنی در بیتوته های خیال » من آفتاب تازه ی یک صبح صادقم من بازمانده ی گل سرخ و شقایقم بنویس ! قاب کن ! که تماشاییست این من خاطرات زنده ی یک مرد عاشقم به یاد « شهید میلاد لرزان » سلام به خدای خودم خدایی که در این نزدیکی لای این شب بوهاست و بودن قشنگش بهترینیه که هر من و تویی آرزوشه . به حضور ابدی میلاد ،سلام ... کسی که مثل هیچ کس نبود !! و من خیلی دیر اینو فهمیدم حتی دیرتراز خیال ! خواب ! دیگه نیست ؛ باید روی سپیدار بلند دنبال خونه اش بگردم و در انتهای صمیمیت سیال فضا بگم ؛ تا همیشه با تو به روز پیوند می خورم . ای صمیمی ... ای دوست ... ای خوب ... گاه گاهی لب پنجره ی خاطره ام می آیی. یک آسمان فاصله را ابری کن تا در رویارویی با سپیدی ، صبح دیدار را شاعرانه درک کنم . چهل و شش روز گذشت !! و من نمی دونم تا کی روز های رفتنت رو می شمرم !!؟ تاکی حضور جاودانه ات نمی زاره دلتنگیتو احساس کنم ؟! تو هستی تو هستی و این منم پرسه زنی در بیتوته های خیال که حس بودنت رو می فهمم و ایمان دارم به خدا به گل پروانه پنجره عشق به پریدن !! منتظر اشعار میلاد از اینجا یعنی سرزمین مهتابیه چله نشین ماه باشین . « پرسه زنی در بیتوته های خیال » ابر بهمنی ! محرم سرخ را ببار واژه هایش ... عزیزانش ... قلم تبدار ! قنوت اشک بپاش . سر مشق های دفتر عشقم می روند بهانه های شعر های مهتابی هم شمای شعرم ! لبریز کاشه های بی سر انجامم تنها ؛ طلوع ماه را لبخند ... جمعه ؛ حضورش را ندبه ... اینجا ؛ عبورت را تشنه ... حالا ؛ قیامت را دوباره می شویم . « پرسه زنی در بیتوته های خیال » وقتی لبم به نام شما می خورد کلید یک آسمان هجای تبسم فرا رسید آماده ی پریدن از خود غزل شدم تا بت شکن بمانی و من را ...هبل شدم آقا سلام ! هرچه غزل مبتلایتان یک اتفاق می شود از سمت ناگهان بارش بگیرد و همه را دربه در تر از تا تیغ غیرت علوی ...شعله ور تر از تا انتقام پهلوی دریای آسمان تا ظهر خون و سیلی دستان این و آن آیا شود تمام مرا هی غزل دهی ؟! از جام لایزال خودت ، می غزل دهی ؟! امشب دویاره از دلتان می کنم طلوع امشب دچار و گیچ شمایم فقط رکوع از چشم های کعبه به دست شما فقط باید گمان کنم همه مست شما فقط حین طواف بودم وباران بدون مکث ... در انعطاف بودم و باران بدون مکث ... هی چرخ می زدم و دفم را بلند تر ... « لَبَیکَ لا شَریکَ لَکُم » تا بلندتر ... از اوج چشم های کبوتر شما چقدر ... از ارتفاع دست پیمبر، شما چقدر ... در این حدود بود به پا بوسی ات دوید یک آسمان نشین قدیمی، غزل شنید یا ایهاالرسول! بگو ؛ تا همه سکوت یک جمع مستمع ، همه ی همهمه سکوت بَّلٍغْ بگو و دست علی را به اوج تا ... بعد از خودت حضور ولی را به اوج تا ... اَکْمَلْتُ را به گوش همه نکته نکته خوان مَنْ کُنْتُ را هماره که بیعت شدند و بعد ... ارث فدک ، قرار بر این شد به دست زور محراب و طشت خون و علمدار یک عبور پهلوی در به سینه ی دیوار می شکست باران ، میان کینه ی دیوار می شکست احمد که رفت چشم علی هی فرو به خار احمد که رفت بغض علی دائماً دچار از نخل های ساکت کوفه رها ترین ... احمد که رفت چاه و علی پا به پا ترین ... احمد که رفت بغض حرا اضطراب داشت احمد که رفت سعی و صفا اضطراب داشت احمد که رفت تو خودت ماندی و خودت احمد که رفت حادثه می خواندی خودت حالا تویی که دست به دستت نمی دهند حالا تویی که احترام به نامت نمی دهند حالا تویی که بعد محمد غریبه ای حالا تویی که وحی خدا را کتیبه ای حالا ببین به جهل خود ایشان مصرترند حالا ببین بدون تو ایشان مضرترند حالا ببین حقیقت دیروز، می کشند حالا میان این همه شب ، روز می کشند حالا فقط تویی و غباری که روزگار ... حالا فقط تویی و حضوری که ذوالفقار ... این ناکسان جهل پرست خدا به دور ... از زیر تیغ تیز عدالت کمی عبور ... حالا فقط منم و غدیری که مانده است حالا و جهل قوم کویری که مانده است حالا تنم میان نبودت کویری است حالا که مبتلای شمایم غدیری است حالا در انتظار طلوعی که لااقل ... پایان فصل دوریتان را به لااقل ... حالا در انتظار بزرگی که می رسد حالا در انتظار شکوهی که می دمد حالا در انتظار امامی که می توان امیدوار آمدن از سمت ناگهان می مانم و به تزکیه ی نفس شاید از ... تا روز های آخر هفته بیاید از ... وقتی لبم به نام شما می خورد کلید ... یک مثنوی کم است در این جمعه ی جدید.. منتخبی از اعضای انجمن ادبی صبا « محسن صدری نیا » تقدیمی غدیر...... عیدتون لبخند .....
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
استدعا می کنم در صورت کپی برداری از مطالب موجود در وبلاگ ، نام نویسنده و یا شاعر اثر را ذکر فرمایید . ... با تشکر ...
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت
