پنجره افتاده بود ته فنجان جای پای چند قطره اشک روی کاغذ... استخاره ای بود برای آه کشیدنت انگار سقوط کرده بودم!! گوشه ای از یکی از بهترین های دوست مرحومم "نسرین" خداش رحمت کناد... شال و کلاه کن آسمون خیسه چترتو وا کن گریه بارونه حال و هوای برگریزونه چشمات پاییزم نمی دونه ! پروانه ها وقتی که می سوختن تقدیرتو دوختن به تقدیرم هر وقت دلت می گیره می سوزم هر وقت دلت می سوزه می میرم خیلی دلم گیره خیلی گرفتارم دوست داشتنت خوبه خیلی دوست دارم محبوب من ! چشمات به من می گن روز جدایی خیلی نزدیکه میری نمیدونی که دور از تو دنیام چقدر غمگین و تاریکه دنیای من تاریک و غمگینه بار جدایی خیلی سنگینه هر کس که از حالم خبر داره از شونه هام این بارو برداره خیلی دلم گیره خیلی گرفتارم دوست داشتنت خوبه خیلی دوست دارم ادامه ی عشق بازی پرسه زنتون این ترانه خیلی ... سلام ماهی ها سلام قرمزها ، سبزها ، طلایی ها به من بگویید آیا در آن اتاق بلور که مثل مردمک چشم مرده ها سردست و مثل آخر شب های شهر بسته و خلوت صدای نی لبک را شنیده اید که از دیار پری های ترس وتنهایی به سوی اعتماد آجری خوابگاه ها و لالای کوکی ساعتها پیش می آید و همچنان که پیش می آید ستاره های اکلیلی از آسمان به خاک می افتند و قلب های کوچک بازیگوش از حس گریه می ترکند! سرت که درد نمی آید از سوالاتم ؟ چطور این همه جریان گرفته ای در من بگو به من که همان آدم همیشگی ام؟ چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم تو محشری به خدا ، من بهشت گم شده ام چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی بهترینی از " مهدی فرجی " امید دارم که لذت می برید شب در چشمان من است، به سیاهی چشمهایم نگاه کن! روز در چشمان من است، به سفیدی چشمهایم نگاه کن! شب و روز در چشمان من است! به چشمهای من نگاه کن... چشم اگر فرو بندم ، جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت! " چشمان "حسین پناهی؛ یه واقعیته که به جایگاهی که داری ، به ایمان برسی چه غروری دارن آن دو چشم روشن ... خیلی خوشحالم که زمانه بهم اجازه داد دوباره ای باشما داشته باشم دلم گرفته دلی بی قرار می خواهم سکوت وحشی دریا کنار می خواهم دلم گرفته!دعاکن کبوترم برسد به غربتی شده ام دچار ، می خواهم- به چشمهام بگویم ببار !می خواهم- و حاجت دل خود را دوباره می خواهم! کسی بغیر تو این درد را نمی فهمد من از توی زمستان بهار می خواهم! ولی حضور تو گویا ... هنوز وقتش نیست کمی طناب ، دورکعت ... چکار می خواهم ؟! بریده ام به خدا ، در غروب تنهایی و بی تو صندلی و چوب دار... ... امید صباغ نو ... مانده ام در شب این جاده کمک می خواهم کوله از شانه ام افتاده کمک می خواهم روزگاری ست که آن سوی دعایم خالیست محض روی گل سجاده کمک می خواهم مانده ام با خود و این عشق زمینی که خدا به من سر به هوا داده کمک می خواهم رد پاهای مرا از دهن خاک بگیر! یک نفس مانده به فریادکمک می خواهم عاشقی معترفم! جرم بزرگی ست ولی اتفاقی ست که افتاده کمک می خواهم! ... فرهاد صفاریان ... من از تو می مردم اما تو زندگانی من بودی تو با من می رفتی تو در من می خواندی وقتی که من خیابانهارا بی هیچ مقصدی می پیمودم تو با من می رفتی تو در من می خواندی تو از میان نارون ها گنجشک های عاشق را به صبح پنجره دعوت می کردی وقتی که شب مکرر می شد وقتی که شب تمام نمی شد تو از میان نارون ها گنجشک های عاشق را به صبح پنجره دعوت می کردی تو با چراغ هایت می آمدی به کوچه ی ما تو با چراغهایت می آمدی وقتی که که بچه ها می رفتند و خوشه های اقاقی می خوابیدند و من در آینه تنها می ماندم تو با چراغ هایت می آمدی تو دستهایت را می بخشیدی تو چشمهایت را می بخشیدی تو مهربانی ات را می بخشیدی و قتی که من گرسنه بودم تو زندگانی ات را می بخشیدی تو مثل نور سخی بودی تو لاله ها را می چیدی و گیسوانم را می پوشاندی تو لاله ها را می چیدی وقتی که گیسوان من از عریانی می لرزیدند و عشق من که گریه کنان می مرد تو گوش می دادی اما مرا نمی دیدی « گزیده ا ی از اشعار فروغ عزیز راستش می خوام به امروز تقدیمش کنم یک شهریور » آن روزها رفتند آن روزهای خوب آن روزهای سالم سرشار آن آسمان های پر از پولک آن شاخساران پر از گیلاس آن خانه های تکیه داده در حفاظ سبز پیچک ها به یکدیگر آن بام های بادبادک های بازیگوش آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها آن روزها رفتند آن روزهایی کز شکاف پلک های من آوازهایم ، چون حبابی از هوا لبریز ، می جوشید چشمم به روی هر چه می لغزید آن را چو شیر تازه می نوشید گویی میان مردمک هایم خرگوش نا آرام شادی بود هر صبحدم با آفتاب پیر به دشت های نا شناس جستجو می رفت شب ها به جنگل های تاریکی فرو می رفت آن روزها رفتند آن روزهای برفی خاموش کز پشت شیشه ، در اتاق گرم ، هر دم به بیرون خیره می گشتم پاکیزه برف من ، چو کرکی نرم ، آرام می بارید بر نردبام کهنه ی چوبی بر رشته ی سست طناب رخت بر گیسوان کاج های پیر و فکر می کردم به فردا ، آه فردا ـ حجم سفید لیز. با خش و خش چادر مادربزرگ آغاز می شد و با ظهور سایه مغشوش او ، در چارچوب در ـ که ناگهان خود را رها می کرد در احساس سرد نور ـ و طرح سرگردان پرواز کبوترها در جام های رنگی شیشه فردا … گرمای کرسی خواب آور بود من تند و بی پروا دور از نگاه مادرم خط های باطل را از مشق های کهنه خود پاک می کردم چون برف می خوابید در باغچه می گشتم افسرده در پای گلدان های خشک یاس گنجشک های مرده ام را خاک می کردم آن روزها رفتند آن روزهای جذبه و حیرت آن روزهای خواب و بیداری آن روز ها هر سایه رازی داشت هر جعبه ی سربسته گنجی را نهان می کرد هر گوشه ی صندوقخانه ، در سکوت ظهر ، گویی جهانی بود هر کسی ز تاریکی نمی ترسید در چشم هایم قهرمانی بود آن روزها رفتند آن روزهای عید آن انتظار آفتاب و گل آن رعشه های عطر در اجتماع ساکت و محجوب نرگس های صحرایی که شهر را در آخرین صبح زمستانی دیدار می کردند آوازهای دوره گردان در خیابان دراز لکه های سبز بازار در بوهای سرگردان شناور بود در بوی تند قهوه و ماهی بازار در زیر قدم ها پهن می شد ، کش می آمد ، با تمام لحظه های راه می آمیخت و چرخ می زد ، در ته چشم عروسک ها بازار مادر بود که می رفت با سرعت به سوی حجم های رنگی سیال و باز می آمد با بسته های هدیه با زنبیل های پر بازار باران بود که می ریخت ، که می ریخت ، که می ریخت آن روزها رفتند آن روزهای خیرگی در رازهای جسم آن روزهای آشنایی های محتاطانه ، با زیبایی رگ های آبی رنگ دستی که با یک گل از پشت دیواری صدا می زد یک دست دیگر را و لکه های کوچک جوهر ، بر این دست مشوش ، مضطرب ، ترسان و عشق ، که در سلامی شرم آگین خویشتن را بازگو می کرد در ظهر های گرم دود آلود ما عشقمان را در غبار کوچه می خواندیم ما با زبان ساده ی گل های قاصد آشنا بودیم ما قلب هامان را به باغ مهربانی های معصومانه می بردیم و به درختان قرض می دادیم و توپ ، با پیغام های بوسه در دستان ما می گشت و عشق بود ، آن حس مغشوشی که در تاریکی هشتی ناگاه محصورمان می کرد و جذبمان می کرد ، در انبوه سوزان نفس ها و تپش ها و تبسم های دزدانه آن روزها رفتند آن روزها مثل نباتاتی که در خورشید می پوسند از تابش خورشید ، پوسیدند و گم شدند آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها در ازدحام پر هیاهوی خیابان های بی برگشت و دختری که گونه هایش را با برگ های شمعدان آن روزها رفتند آن روزهای خوب آن روزهای سالم سرشار آن آسمان های پر از پولک آن شاخساران پر از گیلاس آن خانه های تکیه داده در حفاظ سبز پیچک ها به یکدیگر آن بام های بادبادک های بازیگوش آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها آن روزها رفتند آن روزهایی کز شکاف پلک های من آوازهایم ، چون حبابی از هوا لبریز ، می جوشید چشمم به روی هر چه می لغزید آن را چو شیر تازه می نوشید گویی میان مردمک هایم خرگوش نا آرام شادی بود هر صبحدم با آفتاب پیر به دشت های نا شناس جستجو می رفت شب ها به جنگل های تاریکی فرو می رفت آن روزها رفتند آن روزهای برفی خاموش کز پشت شیشه ، در اتاق گرم ، هر دم به بیرون خیره می گشتم پاکیزه برف من ، چو کرکی نرم ، آرام می بارید بر نردبام کهنه ی چوبی بر رشته ی سست طناب رخت بر گیسوان کاج های پیر و فکر می کردم به فردا ، آه فردا ـ حجم سفید لیز. با خش و خش چادر مادربزرگ آغاز می شد و با ظهور سایه مغشوش او ، در چارچوب در ـ که ناگهان خود را رها می کرد در احساس سرد نور ـ و طرح سرگردان پرواز کبوترها در جام های رنگی شیشه فردا … گرمای کرسی خواب آور بود من تند و بی پروا دور از نگاه مادرم خط های باطل را از مشق های کهنه خود پاک می کردم چون برف می خوابید در باغچه می گشتم افسرده در پای گلدان های خشک یاس گنجشک های مرده ام را خاک می کردم آن روزها رفتند آن روزهای جذبه و حیرت آن روزهای خواب و بیداری آن روز ها هر سایه رازی داشت هر جعبه ی سربسته گنجی را نهان می کرد هر گوشه ی صندوقخانه ، در سکوت ظهر ، گویی جهانی بود هر کسی ز تاریکی نمی ترسید در چشم هایم قهرمانی بود آن روزها رفتند آن روزهای عید آن انتظار آفتاب و گل آن رعشه های عطر در اجتماع ساکت و محجوب نرگس های صحرایی که شهر را در آخرین صبح زمستانی دیدار می کردند آوازهای دوره گردان در خیابان دراز لکه های سبز بازار در بوهای سرگردان شناور بود در بوی تند قهوه و ماهی بازار در زیر قدم ها پهن می شد ، کش می آمد ، با تمام لحظه های راه می آمیخت و چرخ می زد ، در ته چشم عروسک ها بازار مادر بود که می رفت با سرعت به سوی حجم های رنگی سیال و باز می آمد با بسته های هدیه با زنبیل های پر بازار باران بود که می ریخت ، که می ریخت ، که می ریخت آن روزها رفتند آن روزهای خیرگی در رازهای جسم آن روزهای آشنایی های محتاطانه ، با زیبایی رگ های آبی رنگ دستی که با یک گل از پشت دیواری صدا می زد یک دست دیگر را و لکه های کوچک جوهر ، بر این دست مشوش ، مضطرب ، ترسان و عشق ، که در سلامی شرم آگین خویشتن را بازگو می کرد در ظهر های گرم دود آلود ما عشقمان را در غبار کوچه می خواندیم ما با زبان ساده ی گل های قاصد آشنا بودیم ما قلب هامان را به باغ مهربانی های معصومانه می بردیم و به درختان قرض می دادیم و توپ ، با پیغام های بوسه در دستان ما می گشت و عشق بود ، آن حس مغشوشی که در تاریکی هشتی ناگاه محصورمان می کرد و جذبمان می کرد ، در انبوه سوزان نفس ها و تپش ها و تبسم های دزدانه آن روزها رفتند آن روزها مثل نباتاتی که در خورشید می پوسند از تابش خورشید ، پوسیدند و گم شدند آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها در ازدحام پر هیاهوی خیابان های بی برگشت و دختری که گونه هایش را با برگ های شمعدانی رنگ می زد ، آه اکنون زنی تنهاست اکنون زنی تنهاست ی رنگ می زد ، آه اکنون زنی تنهاست اکنون زنی تنهاست بهترینی از فروغ نگاهم
![[تصویر: 4_grave.jpg]](http://s1.picofile.com/file/6646548288/4_grave.jpg)
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم :
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی ، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ!!!
زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند!
زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.
مرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم
و مو به موی تو جاریست در خیالاتم ؟
نه ... مدتی است که تغییر کرده حالاتم
درست از آب درآیند احتمالاتم
تو اتفاق می افتی ، من از محالاتم
دوباره گیج شدی حتما از سوالاتم
مرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم
امیددارم که لذت می برید...
که از تمام خودم عاشقانه دل بکنم !
در این غزل به تو ایمان بیاورم بانو!
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
استدعا می کنم در صورت کپی برداری از مطالب موجود در وبلاگ ، نام نویسنده و یا شاعر اثر را ذکر فرمایید . ... با تشکر ...
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت
