همه ی هستی من ، 
        آیه ی تاریکیست که ؛
               ترا در خود تکرار کنان 
                      به سحر گاه شکفتن ها و 
                             رستن های ابدی خواهد برد .
                                                 من دراین آیه ترا آه کشیدم ، آه 
                                                 من در این ترا  
                                                 به درخت و آب و آتش پیوند زدم .

                                  « بهار حضرت معصومه (ع) رو به دخترای نجیب و پاک ، 
                                                  از شرق این کهن خاک عاشقی 
                                              بی شمار شکوفه ی لبخند آرزومندم »
                                            مدیریت سرزمین پری های پرسه زن ؛
                                                         «چله نشین ماه »