شاسوسا شاسوسا نام یکی از شعرهای سهراب تو دفتر آوار آفتابه که معنی های زیادی برا این کلمه گفتن : تکامل ، نام خداوند ...اما خود شعر که بازگو کننده ی هبوط آدمی است بهتر از همه معنی شاسوسا رو می رسونه... کنار مشتی خاک از سهراب عزیزم تقدیم به نگاه نگران تک تک جوونا به امید لبخند .... « پرسه زن بیتوته های خیال » من در تنهایی پراکنده ام من در غم ها فراکنده ام من در رویایی بودن ، احساسی بودن پناهنده ام من در غصه ها، بدی ها گم شده ام ! من از باران خوشم می آید ولی در باران گم شده ام! ولی در باران گم شده ام! شعر از عطیه ی عزیزم به این بهانه که تنگ است حجم آبادی به این بهانه که سیرم از این دل عادی مهار برهه ی دل را به گرگ ها دادم و از نگاه خودم تا همیشه افتادم و اشتباه من این بود زود دل بستم به ان غریبه که عاشق نبود ، ددل بستم کسی غروب مرا حس نکرد حتی کوه و دره های پر از برف و از تگرگ انبوه کسی غروب مرا حس نکرد ! دریا نیز کسی غروب مرا حس نکرد جز پاییز!! به شکوه پاییز فرهاد صفاریان لحظه ی دیدار نزدیک است باز من دیوانه ام، مستم باز می لرزد، دلم، دستم باز گویی در جهان دیگری هستم های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ ! های ! نپریشی صفای زلفم را، دست! آبرویم را نریزی، دل ! - ای نخورده مست - لحظه دیدار نزدیک است . *** «منتخبی از اخوان» نگاه کن که غم درون دیده ام چگونه قطره قطره آب می شود چگونه سایه ی سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب می شود نگاه کن ! تمام هستی ام خراب می شود شراره ای مرا به کام می کشد مرا به اوج می برد مرا به دام می کشد نگاه کن ! تمام آسمان من پر از شهاب می شود تو آمدی ز دورها دورها ز سرزمین عطر ها و نورها نشانده ای مرا کنون به زورقی ز عاجها ، ز ابر ها ، بلور ها مرا ببر امید دلنواز من! ببر شهر شعر ها و شور ها به راه پر ستاره می کشانیم فراتر از ستاره می نشانیم نگاه کن ! من از ستاره سوختم لبالب از ستارگان تب شدم چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل ستاره چین برکه های شب شدم چه دور بود پیش از این زمین ما به این کبود غرفه های آسمان کنون به گوش من دوباره می رسد صدای تو ، صدای بال برفی فرشتگان نگاه کن! که من کجا رسیده ام به کهکشان،به بیکران ،به جاودان کنون که آمدیم تا به اوج ها مرا بشوی با شراب موج ها مرا بپیچ در حریر بوسه ات مرا بخواه در شبان دیر پا مرا دگر رها مکن! مرا از این ستاره ها جدا مکن! نگاه کن که موم شب به راه ما چگونه قطره قطره آب می شود صراحی سیاه دیده گان من به لای لای گرم تو لبالب از شراب خواب می شود به روی گاهواره های شعر من نگاه کن ! تو می دمی و آفتاب می شود تا حالا شده آرزو کنین ،خدا رو در آغوش بگیرین !! من این آرزو رو دارم و این شعرو با اجازه ی فروغ عزیز تقدیم به این آرزو می کنم. چکیده ی احساس فریدون مشیری تقدیمی به نیما *** موج، می آمد، چون کوه و به ساحل می خورد ! دل تیره امواج بلند آوا، که غریقی را در خویش فرو می برد، و غریوش را با مشت فرو می کشت، نعره ای خسته و خونین ، بشریت را، به کمک می طلبید : - « آی آدمها ... آی آدمها ... » ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم ! به خیالی که قضا، به گمانی که قدر، بر سر آن خسته ، گذاری بکند ! « دستی از غیب برون آید و کاری بکند » هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم ! آستین ها را بالا نزدیم دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم، تا از آن مهلکه - شاید - برهانیمش، به کناری برسانیمش ! ... موج، می آمد، چون کوه و به ساحل می ریخت . با غریوی، که به خواموشی می پیوست . با غریقی که در آن ورطه، به کف ها، به هوا چنگ می زد، می آویخت ... ما نمی دانستیم این که در چنبر گرداب، گرفتار شده است ، این نگونبخت که اینگونه نگونسار شده است ، این منم، این تو، آن همسایه، آن انسان! این مائیم ! ما، همان جمع پراکنده، همان تنها، آن تنها هائیم ! همه خاموش نشستیم و تماشا کردیم . آن صدا، اما خاموش نشد . - « ... آی آدم ها ... » « آی آدم ها ... » آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد ، آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است ! تا به دنیا دلی از هول ستم می لرزد، خاطری آشفته ست، دیده ای گریان است، هر کجا دست نیاز بشری هست دراز؛ آن صدا در همه آفاق طنین انداز ست . آه، اگر با دل وجان، گوش کنیم، آه اگر وسوسه نان را، یک لحظه فراموش کنیم، « آی آدم ها » را در همه جا می شنویم . در پی آن همه خون، که بر این خاک چکید، ننگ مان باد این جان ! شرم مان باد این نان ! ما نشستیم و تماشا کردیم ! در شب تار جهان در گذرکاهی، تا این حد ظلمانی و توفانی ! در دل این همه آشوب و پریشانی این از پای فرو می افتد، این که بردار نگونسار شده ست، این که با مرگ درافتاده است، این هزاران وهزاران که فرو افتادند؛ این منم، این تو، آن همسایه ! آن انسان، این مائیم . ما، همان جمع پراکنده، همان تنها، آن تنها هائیم ! اینهمه موج بلا در همه جا می بینیم، « آی آدم ها » را می شنویم، نیک می دانیم، دشتی از غیب نخواهد آمد هیچ یک حتی یکبار نمی گوئیم با ستمکاری نادانی، اینگونه مدارا نکنیم آستین ها را بالا بزنیم دست در دست هم از پهنه آفاق برانیمش مهربانی را، دانائی را، بر بلندای جهان، بنشانیمش ... ! - « آی آدم ها ... ! موج می آید ... » در باغی رها شده بودم . خستگی در من نبود : « بهترینی از سهراب » وای باران باران شیشه ی پنجره را باران شست از دل من اما چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟ آسمان سربی رنگ من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ می پرد مرغ نگاهم تا دور وای ، باران باران پر مرغان نگاهم را شست. خواب ، رویای فراموشی هاست خواب را دریابم که در آن دولت خاموشی هاست من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم و ندایی که به من می گوید « گرچه شب تاریکست دل قوی دار ، سحر نزدیکست » دل من در دل شب خواب پروانه شدن می بیند مهر در صبحدمان داس به دست خرمن خواب مرا می چیند آسمانها آبی پر مرغان صداقت آبی ست دیده در آینه ی صبح تو را می بیند از گریبان تو صبح صادق می گشاید پر و بال تو گل سرخ منی تو گل یاسمنی تو چنان شبنم پاک سحری ؟ نه از آن پاکتری تو بهاری ؟ نه بهاران از توست از تو می گیرد وام هر بهار این همه زیبایی را هوس باغ و بهارانم نیست ای بهین باغ و بهارانم تو ! از « حمید مصدق » برگریز پاییزو باران تقدیم به نگاه عابرین سرزمین مهتابی خودم. باران که می بارد تو می آیی باران گل ، باران نیلوفر باران مهرو ماه و آیینه باران شعر و شبنم و شبدر باران که می بارد تو در راهی از دشت شب تا باغ بیداری از عطر عشق و آشتی لبریز تا ابر و آب و تا آسمان جاریست غم می گریزد ، غصه می سوزد شب می گدازد ، سایه می میرد تا عطر آهنگ تو می رقصد تا شعر باران تو می گیرد از لحظه های تشنه ی دیدار تا روزهای با تو بارانی غم می کُشد ما را و می بینی دل می کٍشد ما را تو می دانی با حال و هوای این روزا همراهه خیلی دوستش دارم . وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... مثل همیشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خورم . عمری ست ، لبخند های لاغر خود را در دل ذخیره می کنم : باشد برای روز مبادا !! اما ... در صفحه های تقویم روزی به نام روز مبادا نیست آن روز هر چه باشد روزی شبیه دیروز ... روزی شبیه فردا ... روزی درست مثل همین روز های ماست اما کسی چه می داند ؟ شاید امروز نیز روز مبادا باشد! وقتی تو نیستی نه هست های ما چونانکه بایدند نه باید ها ... هر روز بی تو روز مباداست ! حرف های دلتنگی « قیصر » واقعا همین طوره ، هر روز بی تو روز مباداست !!
در دور دست خودم ، تنها ، نشسته ام.
نوسان ها خاک شد
و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فرو ریخت.
شبیه هیچ شده ای !
چهره ات را به سردی خاک بسپار.
اوج خودم را گم کرده ام.
می ترسم، از لحظه بعد، و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد.
برگی روی فراموشی دستم افتاد: برگ اقاقیا!
بوی ترانه ای گمشده می دهد، بوی لالایی که روی چهره مادرم نوسان می کند.
از پنجره
غروب را به دیوار کودکی ام تماشا می کنم.
بیهوده بود ، بیهوده بود.
این دیوار ، روی درهای باغ سبز فرو ریخت.
زنجیر طلایی بازی ها ، و دریچه روشن قصه ها ، زیر این آوار رفت.
آن طرف ، سیاهی من پیداست:
روی بام گنبدی کاهگلی ایستاده ام، شبیه غمی .
و نگاهم را در بخار غروب ریخته ام.
روی این پله ها غمی ، تنها، نشست.
در این دهلیزها انتظاری سرگردان بود.
"من" دیرین روی این شبکه های سبز سفالی خاموش شد.
در سایه - آفتاب این درخت اقاقیا، گرفتن خورشید را در ترسی شیرین تماشا کرد.
خورشید ، در پنجره می سوزد.
پنجره لبریز برگ ها شد.
با برگی لغزیدم.
پیوند رشته ها با من نیست.
من هوای خودم را می نوشم
و در دور دست خودم ، تنها ، نشسته ام.
انگشتم خاک ها را زیر و رو می کند
و تصویر ها را بهم می پاشد، می لغزد، خوابش می برد.
تصویری می کشد، تصویری سبز: شاخه ها ، برگ ها.
روی باغ های روشن پرواز می کنم.
چشمانم لبریز علف ها می شود
و تپش هایم با شاخ و برگ ها می آمیزد.
می پرم ، می پرم.
روی دشتی دور افتاده
آفتاب ، بال هایم را می سوزاند ، و من در نفرت بیداری به خاک می افتم.
کسی روی خاکستر بال هایم راه می رود.
دستی روی پیشانی ام کشیده شد، من سایه شدم:
"شاسوسا" تو هستی؟
دیر کردی:
از لالایی کودکی ، تا خیرگی این آفتاب ، انتظار ترا داشتم.
در شب سبز شبکه ها صدایت زدم، در سحر رودخانه، در آفتاب مرمرها.
و در این عطش تاریکی صدایت می زنم : "شاسوسا"! این دشت آفتابی را شب کن
تا من، راه گمشده ای را پیدا کنم، و در جاپای خودم خاموش شوم.
"شاسوسا"، وزش سیاه و برهنه!
خاک زندگی ام را فراگیر.
لب هایش از سکوت بود.
انگشتش به هیچ سو لغزید.
ناگهان ، طرح چهره اش از هم پاشید ، و غبارش را باد برد.
روی علف های اشک آلود براه افتاده ام.
خوابی را میان این علف ها گم کرده ام.
دست هایم پر از بیهودگی جست و جوهاست.
"من" دیرین ، تنها، در این دشت ها پرسه زد.
هنگامی که مرد
رویای شبکه ها ، و بوی اقاقیا میان انگشتانش بود.
روی غمی راه افتادم.
به شبی نزدیکم، سیاهی من پیداست:
در شب "آن روزها" فانوس گرفته ام.
درخت اقاقیا در روشنی فانوس ایستاده .
برگ هایش خوابیده اند، شبیه لالایی شده اند.
مادرم را می شنوم.
خورشید ، با پنجره آمیخته.
زمزمه مادرم به آهنگ جنبش برگ هاست.
گهواره ای نوسان می کند.
پشت این دیوار، کتیبه ای می تراشند.
می شنوی؟
میان دو لحظه پوچ ، در آمد و رفتم.
انگار دری به سردی خاک باز کردم:
گورستان به زندگی ام تابید.
بازی های کودکی ام ، روی این سنگ های سیاه پلاسیدند.
سنگ ها را می شنوم: ابدیت غم.
کنار قبر، انتظار چه بیهوده است.
"شاسوسا" روی مرمر سیاهی روییده بود:
"شاسوسا" ، شبیه تاریک من!
به آفتاب آلوده ام.
تاریکم کن، تاریک تاریک، شب اندامت را در من ریز.
دستم را ببین: راه زندگی ام در تو خاموش می شود.
راهی در تهی ، سفری به تاریکی:
صدای زنگ قافله را می شنوی؟
با مشتی کابوس هم سفر شده ام.
راه از شب آغاز شد، به آفتاب رسید، و اکنون از مرز تاریکی
می گذرد.
قافله از رودی کم ژرفا گذشت.
سپیده دم روی موج ها ریخت.
چهره ای در آب نقره گون به مرگ می خندد:
"شاسوسا"! "شاسوسا"!
در مه تصویر ها، قبر ها نفس می کشند.
لبخند "شاسوسا" به خاک می ریزد
و انگشتش جای گمشده ای را نشان می دهد: کتیبه ای !
سنگ نوسان می کند.
گل های اقاقیا در لالایی مادرم میشکفد: ابدیت در شاخه هاست.
کنار مشتی خاک
در دور دست خودم ، تنها ، نشسته ام.
برگ ها روی احساسم می لغزند.
نوری بیرنگ و سبک بر من می‌وزید .
آیا من خود بدین باغ آمده بودم
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود ؟
هوای باغ از من می‌گذشت
و شاخ و برگش در وجودم می‌لغزید.
آیا این باغ
سایه روحی نبود
که لحظه‌ای بر مرداب زندگی خم شده بود؟
ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد ،
صدایی که به هیچ شباهت داشت.
گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می‌کرد .
همیشه از روزنه‌ای ناپیدا
این صدا در تاریکی زندگی‌ام رها شده بود .
سرچشمه صدا گم بود :
من ناگاه آمده بودم
راهی پیموده نشد .
آیا پیش از این زندگی‌ام فضایی دیگر داشت ؟
ناگهان رنگی دمید :
پیکری روی علفها افتاده بود
انسانی که شباهت دوری با خود داشت .
باغ در ته چشمانش بود
و جا پای صدا همراه تپش‌هایش.
زندگی‌اش آهسته بود .
وجودش بیخبری شفافم را آشفته بود .
وزشی برخاست .
دریچه‌ای بر خیرگی‌ام گشود :
روشنی تندی به باغ آمد ،
باغ می‌پژمرد
و من به درون دریچه رها می‌شدم.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
استدعا می کنم در صورت کپی برداری از مطالب موجود در وبلاگ ، نام نویسنده و یا شاعر اثر را ذکر فرمایید . ... با تشکر ...
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت
