در باغی رها شده بودم .
         نوری بیرنگ و سبک بر من می‌وزید .
           آیا من خود بدین باغ آمده بودم
           و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود ؟
            هوای باغ از من می‌گذشت
       و شاخ و برگش در وجودم می‌لغزید.
         آیا این باغ
          سایه روحی نبود
           که لحظه‌ای بر مرداب زندگی خم شده بود؟
        ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد ،
           صدایی که به هیچ شباهت داشت.
                  گویی عطری خودش را در آیینه تماشا می‌کرد .
                         همیشه از روزنه‌ای ناپیدا
                  این صدا در تاریکی زندگی‌ام رها شده بود .
              سرچشمه صدا گم بود :
                                   من ناگاه آمده بودم

   خستگی در من نبود :
                       راهی پیموده نشد .
        آیا پیش از این زندگی‌ام فضایی دیگر داشت ؟
                        ناگهان رنگی دمید :
                            پیکری روی علفها افتاده بود
               انسانی که شباهت دوری با خود داشت .
                 باغ در ته چشمانش بود
                           و جا پای صدا همراه تپش‌هایش.
           زندگی‌اش آهسته بود .
                وجودش بیخبری شفافم را آشفته بود .
          وزشی برخاست .
                   دریچه‌ای بر خیرگی‌ام گشود :
                                 روشنی تندی به باغ آمد ،
         باغ می‌پژمرد
            و من به درون دریچه رها می‌شدم.

                                     

                                                    « بهترینی از سهراب »

نوشته شده در دوشنبه 88/7/13ساعت 12:15 عصر توسط الی_جوان نظرات ( ) | |