تقدیم به چشمان بی پناهی که پناه لحظه های بی فروغم بوده و هست :

                                                بانو ! نگاه کن به تقلای شاعرت

                                              حالا که دل زده است به دریا به خاطرت

                            آغوش باز کن که از این فصل های سرد

                                                                     پر می کشد به سوی تو مرغ مهاجرت

                                             در مانده است بین دو راهی عقل و عشق

                                                حالا کدام سمت بیاید مسافرت ؟

                             گل کرده باز باغی از آیات بی بدیل

                                                                     در چشم های ساده و سیمای طاهرت

                                               من فکر می کنم بشود عاقبت بخیر

                                              هر کس که مثل من شده یک عمر کافرت .

                                                   « من وامق توام عذرای خسته ام »