سلام...
قصه ي تلخيه ،مرگ رو ميگم ، ماجراي اونايي كه ميرن و ما رو تو دخمه ي دنياي خاكستري مون جا ميذارن ، گاهي وقتها فكر ميكنم اين ماييم كه مرديم! اونا زنده شدن و از اين قبرستان دنيا فرار كردن ! رفتن به دنياي زنده ها ، جايي كه شايد ادماش با هم مهربون تر باشن...
نميدونم چي بايد بگم شايد فقط سكوت بتونه حرفهاي نگفتني رو بزنه اما اين سيمهاي نازك و اين صفحه هاي شيشه اي سكوت رو نميفهمن ، بايد مينوشتم و نوشتم ، اما تو كه از جنس اسمون هايي سكوت رو ميفهمي ، نوشته هام رو بذار به حساب يه سكوت از نوع قرن 21 ...
صميمانه دوستت دارم و از غمت غمگينم....
