. . . میان همهمه ی برگهای خشک پاییزی فقط ما مانده ایم که هنوز از بهار لبریزیم . . مثله همیشه اینجا روی یک صندلی چوبی نشستم و با تمام وجودم براتون بهترین ها آرزو می کنم . امیدوارم بابانوئل قشنگ ترین لبخندهارو رو لباتون بشونه ... بالابلند شبتون خوشگل ... یه زندگیه این رنگی برات آرزو دارم آمین یه سلام پرانرژی به اندازه ی تمام روزای نبودنم به تازگی 89 به تک تک عزیزای دوست داشتنی خودم که چشم به راه رسیدنم بودن میخوام این تقریبا 3 ماه نبودو باتازگی هر چه ممکن شروع کنم . امید دارم مثل همیشه لبخندای پر محبتتون سهم آسمان سرزمینم بشه امید وارم مثل پاییز که میوه اش برگهای زرد و قشنگه و زمینو به صدا در میاره وبمو شلوغ کنم ، تا یک قدمی که تو سرزمینم پا می ذارید صدای حضورتون ، سوری باشه برا دله پرسه زنی که خیلی مدته از بیتوته اش دور شده! فضای جدید چطوره ؟ « پرسه زنی در بیتوته های خیال » سلام نوروزتون پیش پیش لبخند امید دارم سال خوبی در انتظار نگاه های مشتاق شما عزیزان باشه این روزها حرفی نیست اما تا دلت بخواهد حس مسافر شدن پاهام رو به سمت آبادی های دوست داشتنی دور هل می ده. این روز ها حلالم کنین! ... پرسه زنی در بیتوته های خیال ... 3روز تاتو مونده 3 روز تا با شکوه ترین سفر... تا عظیم ترین عروج... مونده و من بازمانده ای دلتنگ .... مسافری دلگیر از عبور ناگهانی یک کاروان یک کاروان که کوله بارش تنها یکی مثل هیچ کس بود کسی که برای یک قوم سرمشق شد یک قبیله ... یک قبیله بعد از رفتن کسی که مثل هیچ کس بود بی قرار شد و عزم آدم شدن را برگزید عزیزی مهربان ، تنهایی را ، به بزرگی یک زمین فراتر حتی کهکشانی بزرگ کرد ماندنی کرد پس یک قبیله را هم اجابت کن . عزیز مهربان من ! من ؛ مسافری که نه کاروان دارست و نه حتی دور افتاده که به سادگی قید هر چه رفتن را بزند .... گیج و مبهوت وقوعی ست ، که دلخوشم به انتخاب ... به برگزیده شدن ... اجابتم کن ! و مرا میهمان یک لبخند مهربانانه ی خودت تعارف به رفتن کن به آمدنی ناب ... عروجی خالص تر .... بگو خوش آمدت را .... عزیزترین مهربانان! ساعت به وقت اتاق من : 67ساعت به اولین سال دلتنگیت وای هرچی می گذره دلتنگ تر می شم چطور زمین یک سال نبودنت را سکوت کرد بغض شدو صبور ایستاد!!! امروز 25/آذر ماه / 1388 چند روزتا اول دی مونده و دقیقاً یک سال از دل ناگرونی دختری غریبه می گذره... یک سال ... یک سال از آشوب دلی که بی دلیل ماتم گرفته بود می گذره ... یک سال... آه! و این قطره های شور طعمِ بی رنگِ پر دلهره ، حادثه ای برای خیس شدن داشت حادثه ای مبهم ! که همه ی حاضرینش مات بودند و یک جمله ... یک جمله ی پررنگ ... یک جمله ی پررنگِ متاثر السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین چرا ؟ چرا؟ تا شروع یک ماه شب طولانی .... یک بالابلند شبی بی تکرار ... چشم هایی غریبه ، خو گرفت با لرزش مجهولِ قدم های خسته ی بی علت! خو گرفت با تشویشِ گنگِ دلی بی قرار ... انتظار ... انتظار ... و یک سکوتِ پر دردِ پر حرف !! یلدای 87 شروع ناگهانی دور از وقوع... اولین خوابِ اولین شب از اولین ماه آخرین فصل سال ، یک سفر رو تو خودش نشون می داد... یک خواب ، چند پرده برای کشیدن داشت . . . یک درد یک عشق و تنها یک نفرکه مثل هیچ کس نبود یکدانه و برگزیده اش بود کسی که تمام نقش بود در تمام پرده های یک خواب ! کسی که مثل هیچ کس نبود مسافر شد! تنها یک نفر .... تنها .... اما تنها اون دختر نبود که این خواب رو می دید شاید خیلی ها ... خیلی ها خواب رفتن یک نفر رو دیدند یک نفر! تنها یک نفر... که برگزیده بود تمام نقش بود ... یکی مثل هیچ کس ... اولین شب زمستانی ، دردی داشت تا حسرت زنی در آستانه ی فصلی سرد!! هر روز ... هر روز ... فقط یک جمله... یک جمله ی پر درد یک جمله ی پر دردِ تودار ... السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین روزهای دوباره ای می رسید ، دوباره ای که دیر بود دوباره ای که دور از وقوع حس می شد دوباره ای که دیر اما دوباره اتفاق افتاد ناگهانی که دوباره بزرگ ، دوباره باشکوه، دوباره عظیم وزید به روزهای « یکی مثل من » وزید به روزهای « یکی مثل همه » و دچار شدیم! دچار باهم نبودنی تلخ... و بهم رسیدنی بزرگ... و تنها ماندنی همیشگی .... صندلی خالی کسی که هیچگاه...!! هیچگاه دیگر کسی نیست!! فقط یک لحظه ... فقط یک آن ... اجابت شد... ... اجابت شد ... لرزش شانه های قامتی در برابر آسمان بزرگی کسی که مثل هیچ کس نبود گونه های سرخِ لبخندهای نجیب مردی اجابت شد. میلاد دهمین روز از سالروزهای حادثه ای سرخ، منتخبِ لحظه ای بی تکرار اجابت شد. و دختری غربیه با یک ماه تشویش مجهول با یک ماه پریشانی گنگ تا وقوع ... جا مانده از کاروانی باشکوه! پشیمانِ حسرتی عمیق، از باور دهان های هرزه گوی شد!! که این فاصله ی تا ناکجا را در نگاهش گذاشت! و محرومیتی آشکار از نگاهِ آسمان دارِ بزرگ... و حالا این قطره های شور طعمِ بی رنگ که دیگر راه به جایی نمی برند، . . . کمر به اجابت احتمالی دختری در آستانه ی وقوع بالابلند شبی ، شاید دوباره بی تکرار دوباره با شکوه دوباره عظیم بستند. تمام این دلتنگی حرفی برای شنیدن داشت، به این امید که شاید چونان کودکی که مادرم نوید می داد: ... آخر شبها فرشته ها دفترتو خط می زنن ... بیایو این بغضو که وقتی رو برای سر رفتن در برابرت نداشت خط بکشی تا منم تو دل خودم ، پیشِ عزیزِ مهربون اجابت بشم بیا .... ساعت به وقت اتاق من : 12 روز مونده به اولین سال دلتنگیت اولین تولد رفتنت رو بهت تبریک می گم سلام سلام نمی دونم از کجا باید شروع کنم نمی دونم این همه قشنگی رو که توی این مدت برام پیش اومد چطور وصف کنم ! معنوی بود . حس می کنم روحانی شدم . قشنگ بود . به نظر شما چه کلمه ی دیگه ای می تونه حس معنی کنه ! اولش فکر می کردم دیگه این ورا نمیام اما وقتی توی این مسیر راه افتادم و قشنگی های جاده ای که تو بودمو دیدم هر لحظه مشتاق تر می شدم که بیام و بهتون پیشنهاد بدم نه چهل روز فقط چند روز با خودتون و عزیزتون خلوت کنید . حس خوبی بهتون دست می ده . یه جور رضایت خاصی از زندگیت پیدا می کنی. برا من که اینطور بود . هر چی بیشتر جلو می ری بیشتر خوشت میاد . نیمه پر لیوانو می بینی . از کسی شاکی نیستی. دنبال مقصر نمی گردی . یه چیز برات مهمه اونم اینه که ؛ بالو پرتو باز کنی . به قصد پرواز ... یه پرواز عظیم و با شکوه به امید برترینی که بالاتر از ابرها چشم انتظارته . تلاشتو برای بهتر شدن افزون می کنی تا نهایتش بتونی با افتخار سرتو جلوی خدات بالا بگیری و بگی ؛ من بنده ی توام! من که قصد دارم همینطور توی این مسیر ادامه بدم . فکر می کنم انتهای چله ام رو بشه منزل اول به سمت خوشبختی و سعادت دونست. توی این مدت خدا عزیز من شد . یه عزیز رحیم مهربون .... البته « یک » درست نیست بگم . خدا خیلی زیادٍ ... خیلی فراوونه ... به قول شاعر ؛ به اعتقاد من خدا یگانه ای مکرر است یگانه ای که با شمار بندگان برابر است من به این اعتقاد معتقدم . خیلی خوشحالم که از یک دلیل که اصلا فکرشم نمی کردم که این چله به خاطرش بود ، به خودم برسم. خودمو شناختم . این که کجای با خدا بودنم . یه رفیق بهم می گه که من به عشق عاشقم . آره خب . من عاشقا رو دوست دارم . یه عاشق واقعی منشو رفتارش آدم رو جذب می کنه . عشق ، آدمی رو لطیف و پاک می کنه . باعث می شه راحت ببخشی . راحت و از صمیم دلت به همه بگی ؛ خوشبخت باشین ... و خیلی چیزای دیگه که من سعی می کنم همشو توی خودم بوجود بیارم. توی این مدت شعر نگفتم . شعر نخوندم . کسی نبود که شعر بخونه تا من بشنوم. اما زیاد شاعرانه ها با عزیزم داشتم . من از خودم می گفتم ، اونم گوش می کرد و هرازگاهی هم با یه لبخند نشون می داد خوشحاله که من می خوام سر به راه بشم . می خوام یا مهمونم بشه یا مهمونش کنم . مهم اینه که آرزوی با اون بودن برام اوجیه که سراپا خواستار می شم که برسم بهش ... نمی گم خوبم اما می خوام که باشم. با عزیزم در میون گذاشتم . مطمئنم که اجابتم می کنه .... چقدر قشنگه هر شب با خدات رخ در رخ گپ بزنی . چقدر قشنگه .... بد نیست تو هم خودتو یه محکی بزنی همه لحظه هاتون به رنگ رمضان ، نورانی تک تک آرزوهای قشنگتون ؛ آمین « پرسه زن بیتوته های خیال » برای این پریشانی هزار و یک شمع اگه دوست داشتی ، چله ی منو فقط یه آمین بگو . تا 48 شب دیگه خدانگهدارٍ تک تک بهترین های سرزمین های مهتابی چله نشین ماه درسته این روزا حرف تازه ای ندارم اما وقتی حرف از سال جدید و این که عمو یادگاری ، قراره بیاد که خیلی ها آرزوشو دارن من هر چند که تازه نیستم ، اما می تونم آرزوی تازگی داشته باشم برا تک تک کسایی که مثل هیچ کس نبودنو الآن دیگه نیستن و کسایی که مثل هیچ کسی نیستنو هنوز هلهله ی حضورشون به گوش می رسه ، از ماه رد می شه به خدا می رسه .... اون وقتشه به خدا بگم ؛ الهی باشی همیشه مثل ، مثله هیچ کس ها « پرسه زنی در بیتوته های خیال »
لبخنداتون پرتکرار ...
لحظه هاتون قشنگ ...
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
استدعا می کنم در صورت کپی برداری از مطالب موجود در وبلاگ ، نام نویسنده و یا شاعر اثر را ذکر فرمایید . ... با تشکر ...
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت
